14. I dlatego musisz zrobić test DNA, tato.

Patrzyła na tonącą w bieli Matyldę. Na szczęśliwego Wojciecha i pękających z dumy rodziców. Patrzyła na Kamila i jego rodzinę. Ukradkiem spojrzała na Michalinę i jej narzeczonego. W końcu jej wzrok skrzyżował się ze wzrokiem swojego niedoszłego teścia. Nie wyglądał na zadowolonego, więc jeszcze mocniej wtuliła się w Przemka. Tak, jakby znaczyła swój teren. Tak, jakby chciała ogłosić, że ona i Czauderna są razem i nic tego nie zmieni. Uśmiechnęła się do mamy Kamila i wróciła wzrokiem na parę młodą, która tańczyła w rytm wolnej melodii. Cieszyła się, że jej brat wreszcie jest szczęśliwy. Teraz całkowicie mogła skupić się na sobie. Tylko i wyłącznie na sobie.

Patrzył na śmiejącą się Melanię i nie mógł zrozumieć. Próbował z nią rozmawiać. Próbował, bo zawsze i tak zmieniała temat. Nie chciała poruszać tematu Marcina. Nie chciał zamęczać Wojtka, który i tak wystarczająco denerwował się ślubem. Zresztą i tak wątpił, by ten cokolwiek wiedział. Zostawała jeszcze Matylda, ale ta i tak niczego by nie powiedziała. Niczego więcej, co mogła mu powiedzieć. Nikt nie wiedział, że on i Melania kiedyś byli razem. Tym bardziej nikt nie wiedział, kim w jej życiu był Marcin. Musiał więc dowiedzieć się sam. Jednego był pewien, istniał powód, dla którego Melania go okłamała zostawiając tamtego dnia. I kiedyś się dowie.

Wyszła zaczerpnąć świeżego powietrza, gdy dobiegł ją jego zapach. Zapach, którego nie dało się z niczym pomylić. Zapach, który pasował tylko do Kwasowskiego. Nie spojrzała na niego. Nie odezwała się także pierwsza. Odwróciła się jedynie i spojrzała na bawiących się gości.
-Pięknie razem wyglądają. - odezwał się przerywając głuchą ciszę. - Zawsze wiedziałem, że kiedyś będą razem.
-Bo to jest miłość. - spojrzała na niego. - Taka, która pokona wszelkie przeszkody. Jej nieśmiałość i jego nałóg. Miłość. W ich przypadku wyjątkowo czysta.
-A my? - zapytał cicho, łapiąc jej dłoń. - Dlaczego nam nie wyszło? Przecież nasza miłość też była czysta?
-My Kamil byliśmy dziećmi. - próbowała odszukać wzrokiem Przemka. - To i tak by się nie udało.
-Więc dlaczego skłamałaś z Marcinem? Czego się bałaś? - zapytał lekko poddenerwowany.
-Nie wiem, co ci powiedział, ale ja nigdy cię nie okłamałam. - spojrzała mu w oczy. - Zawsze będziesz dla mnie ważny, ale nigdy nie byłeś najważniejszy. Przepraszam, jeśli cię zawiodłam.
-Zrobiłbym dla ciebie wszystko. - zbliżył się do dziewczyny. - O cokolwiek byś tylko mnie poprosiła.

Październik 2009

Weszła po cichu do domu. Już w przed pokoju słychać było krzyki rodziców. Co jak co, ale jej rodzice, nigdy się nie kłócili. To była jedyna prawda w tym domu. Rozmawiali, a nie kłócili się. 

-To, jak jej wytłumaczysz, że nie może być z Kamilem? -  Henryk wyraźnie podniósł głos. - Mnie nie słucha!
-Nie musimy od razu mówić jej prawdy. Przecież wiesz, jaka ona jest. 
-Kochanie, nie ma innego wyjścia. Przecież i tak, kiedyś by się dowiedziała. 
-Nie. Nie ma dowodów. - Dorota popatrzyła na męża. - Jest tak, jak powinno być. Zniszczyłam wszystko inne. 
-To co zamierzasz? Chyba nie pozwolisz, żeby Melania sypiała z Kamilem, przecież to jest...
-Co jest? - Melania weszła do pomieszczenia. - Przecież nie mamy przed sobą sekretów. 
-Córcia, to nie tak. - Dorota podeszła do córki. - My tylko chcemy cię chronić. 
-Przed czym? Przecież znacie Kamila, on nie mógłby mnie skrzywdzić. 
-Mama ma rację. 
-Powiedzcie mi prawdę!
-Kochanie, nie ma innej prawdy - Henryk podszedł do dziewczyny. 
-I tak się dowiem, a wtedy porozmawiamy inaczej. 

Spojrzała ponownie na swój akt urodzenia, odetchnęła głęboko, upewniła się, że mężczyzna z zielonego samochodu wciąż ją obserwuje i nacisnęła dzwonek do drzwi. Policzyła do dziesięciu, a wtedy drzwi się otworzyły.
-Melania? - mężczyzna wyglądał na zaskoczonego.
-Chciałam z panem porozmawiać, panie Rafale. Nie zajmę dużo czasu. - mężczyzna przepuścił dziewczynę, zapraszając ją do salonu.
-Kawę, herbatę? - zapytał siadając obok niej. - Chociaż dla ciebie chyba najlepiej woda.
-Dziękuje, nie zajmę dużo czasu. - wyciągnęła teczkę na stół. - Kiedy urodził się Robert, pomyślałam, że nadszedł czas, żeby uporządkować pewne sprawy. Chciałabym, żeby mój syn wiedział, jakie są jego korzenia i ja również na to zasługuje. - spojrzała na mężczyznę.
-Nie rozumiem, Melu. Możesz jaśniej? - zapytał zaskoczony Kwasowski.
-Chciałabym zmienić swój akt urodzenia. - spojrzała na niego. - Chciałabym zmienić nazwisko mojego ojca. Mam prawo mieć wpisane jego nazwisko, choć chyba nie zdążę już długo jego ponosić. Chce mieć takie same prawa, jak moje rodzeństwo.
-Melania, ale o czym ty mówisz? - Rafał głośno przełknął ślinę. - Przecież twoimi rodzicami są Dorota i Henryk Włodarczykowie.
-Przemek też uważa, że powinnam to zostawić, skoro za chwilę i tak zostanę jego żoną, po co mieszać. Ale ja uważam, że powinnam mieć w akcie urodzenia swoje prawdziwe pochodzenie. I dlatego musisz zrobić test DNA, tato.

Każde spotkanie doprowadza do rozstania i tak zawsze będzie, dopóki życie jest śmiertelne. W każdym spotkaniu jest część żalu z rozstania, ale w każdym rozstaniu jest ta sama ilość radości ze spotkania.

..........................

A więc ten tego, ogłaszam, że zaczynamy zabawę. :)
Kto się spodziewał takiego obrotu sprawy?
Jestem bezwarunkowo dumna z naszych Panów, wiem, że mogę osiągnąć wszystko.
Wakacyjnej niedzieli! :)